เมื่อผมเห็นเด็กคนนึงที่ขยัน

ตอนค่ำนั่งคุยกับเด็กที่เคยจ้างมาทำงานเพราะน้องเค้าอยากหางานทำ
แบกตู้ยกเตียงที่ร้าน 4 เดือน เมื่อ 4 ปีที่แล้ว
ก่อนที่เด็กจะเข้ามหาวิทยาลัย

มาวันนี้เด็กคนนี้กำลังจะจบมหาวิทยาลัยดังที่สุดในภาคเหนืออีกไม่กี่เดือน

ได้รับรู้ รับฟังแล้วชื่นใจ
น้องรับฟังและปฏิบัติตามที่สอนสั่งทุกๆอย่าง ที่สอนไปเมื่อตอนที่ทำงานกับผม

ว่าต้นทุนชีวิต วาสนาคนเราเกิดมาไม่เหมือนกัน บางคนเกิดมาโชคดี มีฐานจากพ่อแม่แบบพี่
แต่บางคนไม่มีอะไรเลย หนำซ้ำยังติดลบแบบน้อง

ทางที่จะทำให้มีเหมือนคนวาสนาดีได้ ต้องขยัน อดทน สู้ ห้ามท้อมากกว่าคนอื่น ~100 เท่า

ตลอด 4 ปี น้องหางานทำ ส่งตัวเองเรียน ทำงานได้เงินดีจนเพลิน
จนบางทีการเรียนตก ถัวเฉลี่ย 4 ปี ได้ เกรด 2.2

ผมก็บอกว่าดีแล้ว น้องเก่ง ขยัน พี่สมัยเรียนพี่ยังทำไม่ได้แบบน้องเลย
เชื่อมั่นตัวเองเยอะๆ น้องเก่งจริงๆ ขยันและอดทนเหมือนเดิม ฝึกให้เป็นสันดาน

ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยตอน ป.ตรี เป็นอะไรที่เหนือกว่าหลายๆคนแล้วละ

เกรดจะได้เท่าไร ไม่ต้องสนใจช่างมัน ขอให้จบก็พอ

เลยบอกน้องเค้าไปว่าอยากทำอะไร เดี๋ยวพี่จะแนะนำและช่วยสมทบทุนมาร่วมทำธุรกิจกัน

ขอให้ไปทำงานซัก 3~4 ปีหลังเรียนจบ สะสมประสบการณ์อีกหน่อย
เพราะพี่กว่าจะมาเป็นเจ้าของธุรกิจก็เป็นลูกจ้างเค้าเกือบ 10 ปี
แล้วมาคุยกัน ถ้า mindset น้องเหมือนเดิม

เห็นเด็กประเภทนี้ อยากสนับสนุนทุกคน
เดี๋ยวจะส่งเด็กอีกคนให้จบ ป.ตรี ถ้าสอบได้มหาวิทยาลัยรัฐดังๆได้
ตั้งใจไว้แล้ว

ผมชอบจ้างเด็กก่อนเข้ามหาวิทยาลัยมาทำงานนะ
แต่ตอนนี้มันเงียบเกิน นั่งเหงาหลับ
ถ้าเป็นเมื่อสามสี่ปีที่แล้ว จ้างสองคนสบายเลยละ
งานไม่เยอะเลยชะลอการจ้างไว้ก่อน